Geçen yıl Galatasaray Antalyaspor'a çeyrek finalde elendiği maçtan sonraki ruh halimle, Gaziantepspor'a elendiğimiz şu sıralardaki durumumu karşılaştırdığımda şu an daha az izdirap duyduğumu hissediyorum. Dürüm böyle olunca kendime sormaya başladım, acaba neden... neden şu an daha az acı çekiyordum. Sarı-Kırmızı aşkımda zerre kadar azalma olmamasına rağmen bu durumun sebebi neydi. Çok geçmeden sebebini anlamaya başladım. Son yıllardaki Galatasaray'ın inanılmaz düşüşü, hiç yenilmediği takımlara yenilmesi, mağlubiyet rekorları kırması beni yavaş yavaş acı çekmeye alıştırıyor ve gitgide duyarsızlaşmaya başlıyordum. Galatasaray taraftarlarının verdiği tepkilere baktığım zaman hiç de yalnız olmadığımı düşünüyorum. Herkeste mağlubiyeti kabullenmiş ve bir an evvel rakibin zaferini ilan etmesini bekleyen bir asker edası var. Olmuşla ölmüşe bir çare yoktur diye bir söz var. Bizim yönetimin (hala varmı bilmiyorum ama) birazcık ruhu kaldıysa hiç zaman kaybetmeden gelecek yılın planlamasını yapmaya başlaması gerekiyor. Topluca istifa etmeleri şüphesiz en hayırlı seçenek olurdu ama Adnan Polat'ın istifa etmeyi hala düşünmemesi ve Adnan Sezgin'in istifa etmesini sağlaması istifa etmeyi hala düşünmediğini gösteriyor. Yönetimin bu denli pişkin hareket etmesi ve yaptıkları özür açıklamaları da yenilir yutulur cinsten değil. Şöyle ki bu yönetimle Galatasaray 1. Lige düşse '' Bu takımı biz düşürdük; biz çıkaracağız'' derler ve kimse istifaya yanaşmaz. Ne yazık ki en büyük ızdırabı yine taraftarlar çekiyor ve onlar da artık acı çekmeye alışıyor, acıya karşı her geçen gün duyarsızlaşıyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder